KWASICA I ŚPIĄCZKA KETONOWA
Jest ostrym zespołem, w którym występują zaburzenia przemian metabolicznych. W wyniku nagłego i znacznego niedoboru insuliny, szczególnie dzieje się tak w pierwszej manifestacji cukrzycy typu I, dochodzi do wzrostu tempa glukoneogenezy w wątrobie oraz nasilonej lipolizy. Wszystkie te skomplikowane procesy prowadzą do powstania ciał ketonowych, co skutkuje zaburzeniami wielu szlaków metabolicznych, a w konsekwencji odwodnieniem, hiperkaliemią i kwasicą. Pacjent odczuwa pragnienie, suchość w jamie ustnej, nudności, ból brzucha oraz klatki piersiowej. Wkrótce potem można odnotować zburzenia świadomości aż do śpiączki. Taki stan jest bezwzględnym wskazaniem do interwencji szpitalnej.
KWASICA I ŚPIĄCZKA MLECZANOWA
W odróżnieniu od poprzedniego stanu występuje częściej u chorych na cukrzycę typu II. Rozwija się w wyniku nasilenia beztlenowej przemiany glukozy wraz z zwiększeniem stężenia kwasu mlekowego. Nie jest bezpośrednim powikłaniem cukrzycy, a do jego wywołania konieczne jest współistnienie kilku czynników. Wyróżniamy dwa typy kwasicy skojarzonej z cukrzycą: typ A (czynniki: sepsa, wstrząs, niewydolność serca, niewydolność oddechowa), typ B (czynniki: niewydolność nerek lub wątroby, nowotwory złośliwe, niewłaściwe stosowanie metforminy, spożycie dużej dawki salicylanów, alkoholu etylowego lub metylowego). Pacjent zgłasza znaczne osłabienie, nudności i wymioty. W wywiadzie często występują podane wyżej czynniki. Konsekwencje takiego stanu są bardzo poważne i mogą prowadzić do zgonu, dlatego konieczna jest pilna interwencja lekarska.
ZESPÓŁ HIPERGLIKEMICZNO-HIPEROSMOLARNY
Podobnie jak kwasica mleczanowa występuje głównie w wyniku cukrzycy typu II. Charakteryzuje się dużą osmolarnością osocza oraz znaczną hiperglikemią, a także często odwodnieniem i przednerkową niewydolnością nerek. Ponadto nie stwierdza się kwasicy. Ryzyko pojawienia się tego zespołu wzrasta wraz z: epizodem ciężkich zakażeń, ostrym stanem sercowo-naczyniowych, stosowaniem leków moczopędnych i psychotropowych. Oprócz objawów charakterystycznych dla wymienionych czynników ryzyka, chory wykazuje zaburzenia świadomości do śpiączki włącznie.
HIPOGLIKEMIA POLEKOWA
Jest to stan zmniejszenia stężenia glukozy w osoczu poniżej 3,9 mmol/l (70mg/dl) niezależnie od objawów hipoglikemii. Główną jego przyczyną jest nadmierna podaż leków hipoglikemizujących (insulina, pochodne sulfonylomocznika). Hipoglikemię dzielimy na łagodną, w której pacjent interweniuje sam (wypijając słodzony napój) i ciężką gdzie konieczna jest interwencja lekarza. Chory może czuć nudności i ból głowy a także zgłaszać kołatanie serca, zlewne poty, drżenia i uczucie głodu. Bez interwencji pacjent może wpaść w śpiączkę poprzedzoną zaburzeniami neurologicznymi.
