Insulinooporność, czyli oporność komórek na działanie insuliny, kojarzona jest zazwyczaj z cukrzycą typu 2. Okazuje się jednak, że istnieje niewielki procent diabetyków z cukrzycą typu 1, którzy również borykają się z tym problemem. Chociaż ilość tego typu przypadków jest niewielka, takie połączenie to poważny, niekiedy trudny do okiełznania problem, który znacznie utrudnia samokontrolę cukrzycy.

Czym jest insulinooporność?

Insulinooporność oznacza obniżoną wrażliwość tkanek na insulinę, w głównej mierze dotyczy ona komórek mięśniowych, tkanki tłuszczowej oraz wątroby. U osób z cukrzycą typu 2 bywa główną przyczyną rozwoju choroby. Powoduje ona bowiem, że oporne na działanie insuliny tkanki wymagają większych ilości tego hormonu. Walka organizmu z tym problemem polega na wzmożonym wydzielaniu insuliny przez trzustkę. Coraz większa produkcja insuliny i jej obecność w organizmie przyczynia się do rozwoju różnego rodzaju stanów chorobowych, w tym cukrzycy typu 2.

Co dzieje się, kiedy insulinooporność pojawia się u osoby z cukrzycą typu 1? Mechanizm działania organizmu jest początkowo taki sam – komórki stają się niewrażliwe na działanie insuliny i wzrasta ich zapotrzebowanie na hormon. Ponieważ trzustka nie jest w stanie samodzielnie wyprodukować insuliny, diabetyk zmuszony jest do podawania sobie coraz większych ilości leku. Zwiększona ilość podawanej insuliny sprzyja kumulowaniu się komórek tkanki tłuszczowej, co może prowadzić do nadwagi oraz otyłości, które również znacznie utrudniają właściwą kontrolę choroby.

Przyczyny insulinooporności

Do czynników mogących sprzyjać rozwojowi insulinooporności należą:

  • brak aktywności fizycznej,
  • stresujący tryb życia,
  • nadwaga lub otyłość,
  • niewłaściwa dieta (w tym nadmierne spożywanie nasyconych kwasów tłuszczowych, nieregularne posiłki, niewłaściwa ilość jedzenia spożywanego podczas jednego posiłku, niejedzenie śniadań),
  • uwarunkowania genetyczne,
  • brak samokontroli cukrzycy,
  • niektóre leki takie jak leki steroidowe, antydepresanty, leki psychotyczne.

Objawy insulinooporności

Objawy insulinooporności są niecharakterystyczne i mogą dotyczyć zarówno osób otyłych jak i szczupłych. Należą do nich:

  • szybkie przybieranie na wadze,
  • trudności ze zgubieniem nadmiernych kilogramów,
  • napady ,,wilczego głodu”,
  • wzmożony apetyt na słodycze (zwłaszcza zaraz po posiłku),
  • ciągłe uczycie głodu,
  • zmęczenie,
  • potliwość,’
  • podwyższone ciśnienie tętnicze,
  • bóle głowy,
  • problemy z zasypianiem w nocy i senność w ciągu dnia,
  • ciemne przebarwienia w okolicy kolan oraz łokci,
  • wahania nastrojów.

Jak ją leczyć?

Leczenie insulinooporności w cukrzycy typu 1 nie jest proste i wymaga obowiązkowej konsultacji z diabetologiem. Jedną z podstawowych, najczęściej stosowanych metod walki z tą przypadłością jest włączenie metforminy w postaci tabletek. Głównym działaniem tej substancji jest zwiększenie wrażliwości tkanek na działanie insuliny. Kolejnym istotnym krokiem jest „przegląd” nawyków żywieniowych i odpowiednie dostosowanie diety do indywidualnych potrzeb, a także wyeliminowanie z niej produktów sprzyjających rozwojowi tkanki tłuszczowej. Niezbędna może okazać się także aktywność fizyczna. Nie tylko poprawia nasze samopoczucie, ale także pomaga w zgubieniu nadmiernej tkanki tłuszczowej oraz sprawia, że tkanka mięśniowa znacznie szybciej i lepiej przyswaja insulinę.

Related Posts